.
Bez złudzeń:
„Wreszcie dojrzałam – brzmi to komicznie w ustach… moment niech policzę… 37-latki, i poszłam po rozum do głowy. OK ale od początku. Stosowałam DO kilkanaście lat temu i do dzisiaj pamiętam, jak dobrze się wtedy czułam. Byłam aktywna zawodowo, sportowo. Nie potrzebowałam wiele snu, wstawałam naładowana energią. Po mniej więcej pół roku dawne nawyki wróciły… szczerze mówiąc musiałam się trochę namęczyć bo węgle nie smakowały tak jak wcześniej ale do wszystkiego da się przyzwyczaić. Dlaczego zrezygnowałam z ŻO? Z lenistwa (wcześniej gotowała mamusia 
:*) i czystej głupoty. Wtedy miałam dwadzieścia kilka lat i wydawało mi się, że jestem niezniszczalna i na zdrowe jedzenie mam jeszcze czas. Efekt – sporo zbędnych kg, kłopoty z kręgosłupem i mózg działający na zwolnionych obrotach.
Ostatnie kilka lat to kombinacja alpejska z różnymi dietami, efekt chwilowy, żaden lub wręcz odwrotny (standard). Dlaczego wcześniej nie pomyślałam o powrocie do DO a dokładniej do przejścia na ŻO? Myślałam, ale: 1. Czułam wstyd – już raz przecież je porzuciłam, 2. Mobilizująca współlokatorka, wyszukująca coraz to nowe diety cud (na 34 m2 ciężko ukryć „zbrodnię” tłustego jedzenia), 3. Wyparcie problemu, na zasadzie – no przecież nie jest jeszcze tak źle.
Już jakiś czas temu, zdałam sobie sprawę, że jednak jest aż tak źle… zrozumiałam, że nie powinnam już dłużej robić sobie krzywdy. Zaczęłam od podglądania Waszych dyskusji, porad, wczoraj wreszcie zamówiłam książki.
Nadal mam w domu niedowiarka (na szczęście to już nie reżimowa współlokatorka a kochający mnie człowiek), zamierzam jednak na swoim przykładzie pokazać mu co zrobić by wreszcie na prawdę zadbać o siebie.
Jutro ponownie zagłębię się w lekturę, tym razem będę bardzo pilną studentką 
fajnie, że będę miała z kim na ten temat podyskutować by nie popełnić drugi raz tego samego błędu.
PS. Zabrzmiało jak wyznanie AA 
? hmm… jednak biorąc pod uwagę zniszczenie jakie sieje lobbowane „zdrowe” odżywianie, porównanie wydaje się słuszne.
Miłego dnia wszystkim!”
(FB)
.
