Bardzo złe dobro

.

Piotr Jastrzębski 25.05.2017 r. o 09:08 napisał:

„Bardzo złe dobro

Warunkiem i dowodem skuteczności terapii uzależnień jest bezwzględna abstynencja. Złamanie jej zwykle ponownie doprowadzi do czynnego uprawiania nałogu z tą różnicą, że chcąc nadrobić bezpowrotnie straconą trzeźwość, wpada się w jeszcze większe bagno.

Każdy kolejny ciąg po dłuższej abstynencji jest bardziej destrukcyjny. Jeśli już ktoś z własnej woli decyduje się na terapię, to zwykle dlatego, że dotknął dna. Przynajmniej tak mu się wydaje. Pomyłkę dostrzega przy kolejnym ciągu, tamto „dno” wydaje się wtedy sufitem, drobiazgiem przy tym, w co obecnie się wpakował. I trudno mu uwierzyć, że za każdym razem tak będzie, za każdym razem okazuje się, że jest to nieskończona studnia składająca się z coraz to niższych poziomów dna, a każde sprawia wrażenie ostatniego.

Jeśli ten nasz hipotetyczny ktoś, pacjent który przeżył katusze wyjścia z nałogu , kończy terapię i żyje przez jakiś czas w trzeźwości, dochodzi do momentu, w którym zaczyna się tym zachwycać. Tu też nie należy wpadać w przesadę, bo może włączyć się nałogowa trzeźwość, która bywa równie niebezpieczna, pozostałość nałogowego myślenia. Mechanizm działa tak samo, ciąg euforii, determinacja i dostosowanie życia swojego i bliskich do nowego uzależnienia jakim jest trzeźwość – wpada w pułapkę. Bo zwykle kończy się to nawrotem.

Za każdym razem, gdy podejmowałem terapię obawiałem się tylko jednego, czy będę potrafił być szczęśliwy na trzeźwo, czy osiągnę stan, może nie euforii, ale szczęścia bez stymulacji jakimiś środkami – czy to alkoholem czy narkotykami. Ale o tym już chyba pisałem, więc nie będę się powtarzał.

Cały proces terapii jest ogromnym wysiłkiem dla pacjenta, wymaga tytanicznej pracy, determinacji i jakiejkolwiek – byle silnej – motywacji. Żeby przerwać ciąg trzeba najpierw przejść odtrucie. W przypadku alkoholu wystarczy dziesięć dni. Narkotyki wymagają natomiast dłuższej pracy, bo nawet kilkunastu do kilkudziesięciu dni.

Już nie pamiętam dokładnie, ale wydaje mi się, że najdłużej na detoksie spędziłem coś około dwóch miesięcy. Byłem tam trzy razy i za każdym razem było to indywidualnie dopasowane do tego co i jak długo w tym czasie brałem. Pobyt tam jest więc płynny czasowo, jednak zawsze bardzo długi. Leczenie zwykle polega na stopniowym odstawianiu narkotyku najczęściej jakimś jego bezpieczniejszym substytutem. Tego nie można robić gwałtownie, dlatego trwa to tak długo.

Ale to dopiero początek drogi trzeźwienia. Najtrudniejsza praca zaczyna się dopiero po usunięciu toksyn z organizmu. Wtedy już można podjąć świadomą terapię. Jeśli oczywiście ktoś ma taką ochotę.

Terapie są różne, leczy się różnymi metodami, jednak zwykle zajmują się tym różnego rodzaju stowarzyszenia i organizacje, nie zawsze z odpowiednio przygotowanym personelem i bywa, że z brakiem ciągłego nadzoru lekarza, ograniczając się do sporadycznych konsultacji zwanych współpracą. Ale o tym problemie i konieczności tego, by to państwowe placówki przejęły na siebie główny ciężar leczenia, pozostawiając organizacjom obszar terapii wspomagającej, też już pisałem w tekście Szamani Terapii Uzależnień.

Nałóg jest chorobą nieuleczalną i bywają nawroty. Terapie uczą jak sobie z nimi radzić i jak się im nie poddać, jak nie ulec i jak pozostać w trzeźwości wychwytując najmniejsze oznaki pojawiającego się głodu.

Może się jednak zdarzyć – i to nie teoretycznie, a całkiem realnie, że po dłuższej trzeźwości – pół roku, rok, dwa, trzy czy nawet więcej – zdarzy się wpadka. Co wtedy? Czy to przekreśla całe poprzednie leczenie? Czy ten ogromny wysiłek i gigantyczny trud poprzedniego wyjścia został zaprzepaszczony? Zmarnowany? Tak to pozornie wygląda, ale jednak na pocieszenie napiszę Wam, że wcale tak być nie musi i paradoksalnie to można przekłuć na coś pozytywnego.

Po pierwsze uświadamia to nam nałogowcom naszą słabość, bezradność. To także potwierdza, że coś takiego jak silna wola u nałogowca nie istnieje. Jeśli pojawi się poczucie winy (jako niewierzący nie używam określenia wyrzuty sumienia) i na jednorazowej wpadce się skończy, to jest to tak wstrętne uczucie, które może jedynie utwierdzić w tym, że to początek powrotu do koszmaru. To paradoksalnie może mieć też wymiar terapeutyczny, który w dużej mierze opiera się na tych negatywnych wspomnieniach. Okazuje się, że coś, co z punktu widzenia nałogowca, który przeszedł terapię jest czymś bardzo złym, można przekłuć na coś dobrego, ale warunkiem tego jest, wcześniejsza odpowiednia terapia, gdy zacznie już działać trzeźwe myślenie, które jest głównym elementem terapii w państwowych placówkach opieki zdrowotnej.

W takim przypadku jednorazowa wpadka niczego nie przekreśla, determinuje natomiast do dalszej pracy i leczenia. Oczywiście mówimy o wpadce, bo jeśli wpadka będzie się powtarzać regularnie, nawet bardzo rzadko jak na przykład co rok, to już przestaje być wpadką, a staje się powrotem do nałogu.

Ryzyko natomiast jest takie, że po jednorazowej wpadce pacjent się podda, uzna że przegrał i wtedy już zgodnie z algorytmem nałogowca, wpada w ciąg.”

Źródło – https://www.facebook.com/groups/1475236135833914/permalink/1537173466306847/ .

.

Polecam książkę Piotra Jastrzębskiego „Z DNA” – https://www.facebook.com/Z-dna-283943475452311/ .

.

WordPress wyszukał:

• Odbierajcie telefony
• Stephen Hawking świeckim świętym
• Szkoła w przeróbce
• HISTORIA DOBREGO NA SERCE
• Jak w Dąbrowie Górniczej niszczy się rodzinę
• „Humanitarna Wojna”
• Pracownicze Plany Kapitałowe takie same jak OFE?
• Piotr Ikonowicz: Nie dajmy się zlicytować
• Pomóżcie pomagać
• Chodzi o przetasowania?