Pierwsza nagroda za drugie wynalezienie koła

Piotr Jastrzębski 21.10.2017 r. pisze:

„Pierwsza nagroda za drugie wynalezienie koła

Polityka, a zwłaszcza polityk, kojarzy się głównie z karierą, splendorem, przywilejami, możliwością szybkiego zarobienia dużych pieniędzy, czego świetnym przykładem jest warszawska reprywatyzacja. Pod tym względem – i chyba jedynie pod tym – to Polska w pigułce.

Nie każdy działacz społeczny jest politykiem, ale każdy polityk powinien być działaczem społecznym. Piotr Ikonowicz, jest jednym z nielicznych takich polityków.

W kwestiach światopoglądowych można się z nim zgadzać lub nie, ale nie można odmówić mu determinacji i konsekwencji w działalności społecznej. Piszę o tym w związku z decyzją Piotra, że jednak będzie ubiegał się o stanowisko prezydenta Warszawy. Po blisko trzech dekadach jedynym remedium jest właśnie taki prezydent jak Piotr Ikonowicz.

W 1995 roku, będąc jeszcze posłem złożył projekt ustawy o wygaśnięciu roszczeń reprywatyzacyjnych. Projekt ten nie został nigdy poddany pod głosowanie. Teraz, dwadzieścia dwa lata później – znowu wynaleziono koło.

Poniżej fragment wystąpienia Piotra Ikonowicza z trybuny sejmowej z 1995 roku:

„trzeba sobie zadać pytanie, czy ludzie, którym potrącano z wynagrodzenia za pracę jakiś procent, np. na odbudowę Warszawy, mają się dzisiaj godzić, żeby te kamienice, odbudowane za pieniądze potrącone z ich pensji, przekazywano w naturze byłym właścicielom? To jest bardzo wyrazisty przykład. Dostałem list od wyborcy, który pyta, czy to, co mu potrącono przez 40 lat z pensji, też mu zostanie zwrócone, bo o tym w projektach mówiących o reprywatyzacji w naturze mowy nie ma.

Oczywiście wypada się również zgodzić z tym, że w okresie nacjonalizacji, w okresie wielkich wywłaszczeń popełniono wiele uchybień prawnych, wręcz nieprawości, i należy na miarę naszych możliwości starać się przestrzegać zasady, żeby nie naprawiać jednych krzywd, wyrządzając nowe; żeby w celu zaspokojenia roszczeń stosunkowo jednak niewielkiej części polskiego społeczeństwa nie skrzywdzić milionów ludzi, przeznaczając na ten cel zbyt wielkie kwoty z budżetu.

Przyjęliśmy w projekcie ustawy, że będą wypłacane rekompensaty w formie bonów reprywatyzacyjnych dwóm, a właściwie trzem kategoriom osób: osobom, które wywłaszczono z pogwałceniem obowiązującego wówczas prawa; osobom, które wywłaszczono zgodnie z prawem, ale nie wypłacono im należnego w myśl ówcześnie obowiązującego prawa odszkodowania, oraz grupie osób, która była wywłaszczona w wyniku różnego rodzaju akcji czy też wypadków historii – jest to zapisane w art. 10; chodzi tu o mienie zabużańskie, mienie ludności autochtonicznej Warmii, Mazur, Pomorza, Wielkopolski, Górnego i Dolnego Śląska oraz mienie osób wysiedlonych w ramach akcji ˝Wisła˝.”

Współczesna reprywatyzacja to biznes na ogromną skalę. Ogromną w kontekście finansowym jak i tragedii ludzkich. W samej tylko stolicy w wyniku przekrętów, fałszywych testamentów, przychylności urzędników i znikomej wnikliwości sądów, wysiedlono z mieszkań 55 tysięcy ludzi. Dokąd? Dziwne, że tego – jako społeczeństwo – nie zauważyliśmy.”

Źródło – https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1776082846020886&id=100008575633630&pnref=story .

.

WordPress wyszukał:

• Tak działa Ruch Sprawiedliwości Społecznej
• Piotr Jastrzębski: Od tego się zaczęło
• Płaczę
• Dość „masakrowania”
• Socjalizm albo barbarzyństwo
• Miasto pomaga wychodzić z bezdomności?
• Miernik wyzysku?
• Kiedy przyszli…
• Zanim wyślesz
• Kredyt to zło