.
„Jaką drogę wybrał Wiedeń
Pierwsze ślady pomocy społecznej sięgają czasów cesarza Józefa II (opieka nad sierotami, instytucje dla biednych). Ale mimo to, w Wiedniu aż do I wojny światowej, pomocą dla ludzi cierpiących niedostatek zajmowały się głównie prywatne instytucje opiekuńcze i dobroczynne.
W grudniu 1917 roku po raz pierwszy w historii państwa Habsburskiego zostało utworzone ministerstwo do spraw socjalnych. Nie wprowadziło ono jednak żadnych decydujących rozwiązań.
W tej sytuacji zadanie zbudowania powszechnego systemu opieki społecznej przypadło socjaldemokratom pierwszej republiki – Ferdynandowi Hanuschowi i Juliusowi Tandlerowi.
Architekt austriackiego systemu socjalnego
Po powołaniu Pierwszej Republiki Prowizoryczne Zgromadzenie Narodowe ustanowiło w październiku własny rząd. W składzie rządu znalazł się Ferdinand Hanusch, pełniący funkcję sekretarza państwa do spraw socjalnych (funkcja ta odpowiadała wówczas randze ministra). W czasie następnych dwóch lat, aż do ustąpienia ze stanowiska w końcu października 1920 roku, Hanusch stworzył najbardziej znaczący pakiet rozwiązań socjalnych w historii Austrii. Jego reformy można podzielić na trzy etapy.
W pierwszym etapie obejmującym okres od listopada 1918 roku do marca 1919, zostały uchwalone ustawy dotyczące następujących kwestii: utworzenie zasiłku dla bezrobotnych ( 6 listopada), wolne od pracy niedziele i dni świąteczne (12 listopada), ośmiogodzinny dzień pracy (19 listopada ), objęcie pracowników umysłowych systemem pomocy dla bezrobotnych ( 20 listopada), jak również zniesienie książeczek pracy ( 25 stycznia 1919 roku), które powodowały silne uzależnienie pracowników od przedsiębiorców.
W drugim etapie, trwającym od marca do sierpnia 1919 roku zostały uchwalone następujące ustawy: o uspołecznieniu ( 14 marca ), o odszkodowaniach dla inwalidów (25 kwietnia) o zakazie pracy na nocnej zmianie dla kobiet i dzieci ( 14 maja ), o radach zakładowych ( 15 maja ), o urlopach ( 30 lipca ).
W trzecim etapie doszło do uchwalenia ustaw o umowach zbiorowych ( 18 grudnia) oraz o ubezpieczeniach dla bezrobotnych (24 marca 1920 roku), jak również do utworzenia izb pracy ( 26 lutego 1920 roku ). W ciągu kilku miesięcy zostały w ten sposób spełnione wieloletnie żądania robotników, a Austria awansowała do miana jednego z najbardziej postępowych krajów świata na gruncie świadczeń socjalnych. W wielu wypadkach, jak zapomogi dla bezrobotnych, czy prawo do urlopu – Austria była pierwszym państwem na świecie, które wprowadziło takie rozwiązania.
Jednak już w styczniu 1921 roku, Hanusch objął stanowisko dyrektora Wiedeńskiej Izby Pracy, która powstała na mocy jednej z jego ustaw. Funkcję tą sprawował do dnia swojej przedwczesnej śmierci, 28 września 1923 roku. Na tym stanowisku udało mu się ugruntować i dopracować swoją socjalno-polityczną reformę.
Hanuschowi udało się w krótkim czasie stworzyć podstawy nowoczesnego austriackiego państwa socjalnego.
Julius Tandler został wybrany do Rady Gminnej Miasta Wiednia w 1919 roku.W maju 1919 roku powołano go na urząd podsekretarza stanu i dyrektora Narodowego Urzędu Zdrowia.
W listopadzie 1920 roku odszedł z urzędu zdrowia i przez następne lata jako radny miasta Wiednia kierujący resortem zdrowia z ogromnym zaangażowaniem walczył ze spowodowanymi przez wojnę brakami w sektorze opieki zdrowotnej, przez które szczególnie cierpiały dzieci oraz starał się rozbudować system opieki socjalnej. Tak powstał „Wiedeński System“ opieki społecznej.
Julius Tandler angażował się szczególnie w zwalczanie dużej śmiertelności wśród niemowląt oraz gruźlicy, która ze względu na częstotliwość występowania nazywana była za granicą „wiedeńską chorobą“. W czasie sprawowania urzędu przez Tandlera system udzielania pomocy socjalnej przeszedł ogromna zmianę, od przyznawanej według uznania swego rodzaju łaski, do należącego się każdemu prawa. Prowadzona przez Tandlera polityka socjalna stała się wzorem na całym świecie.
W okresie międzywojennym powstała w Wiedniu sieć przedszkoli i żłobków, poradni dla matek i szkolnych gabinetów dentystycznych – liczba i rodzaj tych instytucji była na owe czasy ewenementem na skalę światową.
Hasło Tandlera „Kto buduje dla dzieci pałace, może rozburzyć więzienia“ do dzisiaj uważane jest w Wiedniu za aktualne w opiece nad młodzieżą. Potwierdza to reforma „Dom 2000“, która postawiła sobie za cel zamknięcie dużych instytucji i przeniesienie z nich dzieci i młodzieży do wspólnych mieszkań oraz stworzenie licznych regionalnych możliwości. W latach 60, zastępca burmistrza, pani Gertrude Fröhlich Sandner nadała nowy kierunek w polityce socjalnej, znany pod nazwą „ wiedeńska droga opieki nad młodzieżą“, który stanowi przejście od polityki opieki nad młodzieżą do polityki socjalnej pomocy dla rodziny.
Aby zwiększyć szanse powrotu dziecka do jego pozytywnie zmienionego środowiska rodzinnego, proponowane jest obecnie wiele profesjonalnie przygotowanych rozwiązań występujących problemów. Na dzień 31 grudnia 2004 roku 1.114 dzieci Wiednia znalazło dom w rodzinach zastępczych w Wiedniu i krajach związkowych. 1.200 dzieci i młodzieży pozostaje pod opieką, mieszkając we wspólnych mieszkaniach lub małych ośrodkach opiekuńczo- wychowawczych. W ciągu całego roku 2004 łącznie 1.255 dzieci i młodzieży zalazło pomoc w tzw . Centrach kryzysowych, z tego 70 % mogło powrócić do swojego swojego pierwotnego otoczenia.
Polityka społeczna po zakończeniu wojny
Powołane przez magistrat w roku 1873 Rady Biednych, których początki sięgają ustawodawstwa cesarza Józefa II, zostały w czasach „ Czerwonego Wiednia“ w roku 1921, przekształcone na Rady Opieki Społecznej, było ich w tym czasie w Wiedniu ponad 6.000. System ten zniszczony został przez narodowy socjalizm. W roku 1945 widziano wyraźnie konieczność możliwie szybkiej odbudowy systemu opieki socjalnej z radami opieki. Biedę wiedeńskiej ludności w powojennej rzeczywistości powiększali jeszcze przybywający uciekinierzy, powracający z wojny żołnierze, oraz ludność z terenów zbombardowanych. Od stycznia 1946 powstało w Wiedniu ponad 4.000 Rad Opieki Społecznej. Sprawdzony system z czasów pierwszej republiki zaczął funkcjonować na nowo. Jesienią 1946 roku otworzono pierwsze 45 Klubów Emeryta, była to doskonalsza forma dawnych ogrzewalni. Obecnie kluby te, równomiernie zlokalizowane w całym Wiedniu, nie mają funkcji doraźnej pomocy materialnej, a stały się nowoczesnymi centrami spotkań dla starszej generacji.
Również pod inne usługi socjalne świadczone przez miasto Wiedeń, jak pomoc domowa, opieka nad chorymi, podwaliny zostały stworzone już w roku 1946. Usługi te zostały w ciągu następnych dziesięcioleci znacząco rozbudowane. Od lat 60 stopniowo wprowadzano usługi dowożenia jedzenia tzw. „jedzenie na kółkach“, sprzątania, prania, regularnych odwiedzin, dokonywania napraw, pomoc dla rodzin, opieka nad dziećmi w domu.
Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu społecznym
Znaczącą zmianę w całym systemie świadczeń socjalnych przyniosła ustawa z roku 1955 o powszechnym ubezpieczeniu społecznym (ASVG). Wiele z świadczonych dotąd przez gminy usług stało się mocą tej ustawy prawem. Nowa sytuacja wymagała zatrudnienia etatowych pracowników, świadczących profesjonalne usługi. 19 listopada 1969 roku Rada Gminy uchwaliła zakończenie działalności Rad Opieki Społecznej, zaczęła się nowa era.
Ustawa ASVG zapewniła socjalne ubezpieczenie wszystkim pracującym.
Wraz z uchwaleniem pierwotnej wersji ustawy ASVG w roku 1955 wykonane zostały trzy ważne zadania: kodyfikacja prawa społecznego, przywrócenie po latach panowania narodowego socjalizmu i okupacji, austriackiego charakteru i stylu oraz szereg ulepszeń w odróżnieniu do istniejącego uprzednio stanu prawnego jak: wolny wybór lekarza, trzynastą pensję oraz dodatek wyrównawczy, dla osób pobierających minimalne świadczenia emerytalne.
Wszystko to sprawiło, że Austria otrzymała jeden z najbardziej postępowych systemów socjalnych wśród krajów OECD: wszyscy podejmujący pracę zarobkową oraz ich rodziny są z małymi wyjątkami ubezpieczeni od następstw nieszczęśliwych wypadków, wyrównanie pomiędzy osobami bezdzietnymi a rodzinami następuje do dnia dzisiejszego przez współubezpieczenie.
Domy starców przekształcono na „ Domy do życia“
Domy starców z lat 50 należało zreformować w trybie pilnym.
Trzeba było znaleźć nowy model. Wzory zaczerpnięto z systemu duńskiego i szwedzkiego, w którym pensjonariusze domów starców otrzymywali własne mieszkania. W roku 1960 zostało utworzone Kuratorium Wiedeńskich Domów Emeryta. W 1997 ośrodki dla emerytów zostały przemianowane na domy mieszkalne dla emerytów. Domy te wyposażono w odpowiednie punkty medyczne, a dawne domy starców zamieniono na domy opieki. Dzięki świadczonym usługom socjalnym starsi ludzie mogą dłużej pozostawać w warunkach domowych.
Miasto Wiedeń jako prekursor w budownictwie komunalnym i socjalnym.Zdanie wypowiedziane przez Karla Seitza „ Kiedy nas już nie będzie, te kamienie przemówią w naszym imieniu“ do dzisiaj nadaje kierunek budownictwu mieszkaniowemu w Wiedniu.
Karl Seitz został burmistrzem Wiednia w roku 1923, również przez ponad 10 lat stał na czele dużego komunalnego projektu ( budynki mieszkalne, szkolnictwo, reformy socjalne), który rozsławił w świecie „Czerwony Wiedeń“.
Do końca wieku XIX, klasa robotnicza mieszkała w będących w prywatnym posiadaniu kamienicach czynszowych, często w niewyobrażalnie złych warunkach.
Aby złagodzić głód mieszkaniowy, na przełomie wieków zaczęły powstawać pierwsze domy dla robotników w formie mieszkań zakładowych, jak np. te zbudowane przez Florisdorfer Lokomotivfabrik ( Fabryka Lokomotyw) oraz firmę Brevillier&Urban oraz ze strony innych kreatywnych fundacji i stowarzyszeń.
21 września 1923 roku Rada Gminna zatwierdziła po raz pierwszy pięcioletni plan budowlany, przewidujący budowę 25.000 mieszkań ze środków podatkowych, aby zapobiec nędzy w przepełnionych mieszkaniach robotniczych.
KarlMarx-Hof
Wybudowanie tych tzw. „super bloków“, z którymi zintegrowane zostały przeznaczone do wspólnego użytku pralnie, przedszkola, poradnie dla matek, biblioteki publiczne, świetlice, warsztaty, sklepy oraz spółdzielnie spożywców, było silnie uwarunkowane politycznie i umożliwiło wybudowanie około 65.000 nowych mieszkań w ciągu tylko jednego dziesięciolecia.
W latach 1934-45 budownictwo mieszkaniowe przeżywa stagnację, poprzez zniszczenia w drugiej wojnie światowej w roku 1945 86.875 mieszkań nie nadawało się do zamieszkania. W 1954 roku położono kamień węgielny pod około 100.000 mieszkań komunalnych, do roku 1958 w większości zakończono odbudowę powojenną. W latach 1945-93 powstało w Wiedniu kolejne 150.000 mieszkań komunalnych.
Dzisiaj buduje się rocznie około 5.000 nowych mieszkań oraz remontuje się tysiące starych. Te podejmowane działania nie tylko poprawiają komfort życia, lecz również stanowią ważny czynnik na rynku pracy: prace budowlane w Wiedniu zapewniają rocznie więcej niż 20.000 miejsc pracy.
W żadnym innym dużym mieście europejskim nie ma tak dużej oferty mieszkaniowej w przeliczeniu na liczbę mieszkańców, dlatego też wysokość czynszów kształtuje się w średniej strefie skali europejskiej. Wraz z wprowadzeniem zapomogi mieszkaniowej uczyniono ważny krok w kierunku zapewnienia społecznej sprawiedliwości. Od tego czasu również rodziny mieszkające w prywatnych domach czynszowych mogą otrzymywać zapomogę mieszkaniową. W sumie 62.000 rodzin otrzymuje w Wiedniu następujące świadczenia: zapomogę mieszkaniową, dofinansowanie dla młodych rodzin lub pożyczkę rekompensującą zainwestowane środki własne.
Największy właściciel mieszkań komunalnych Europy
Spośród około 1,6 miliona mieszkańców Wiednia co czwarty mieszka w mieszkaniu komunalnym. Miasto Wiedeń posiada ogółem około 220.000 mieszkań komunalnych. Jest przez to największym administratorem komunalnym Europy. Rocznie Wiedeń przyznaje około 10.000 mieszkań komunalnych.
Od roku 1994 wybudowano prawie jedną trzecią nowych mieszkań (68.842 mieszkania). Ponad połowa tych komunalnych mieszkań została w latach 1994-2005 wyremontowana i wyposażona zgodnie z obecnie obowiązującymi standardami, przekłada się to na następujące liczby: 2.522 budynki wraz z 122.000 mieszkaniami. Koszty remontowe wyniosły 2.9 miliarda Euro. Łącznie miasto Wiedeń zainwestowało od 1994 roku w nowoczesne budownictwo mieszkaniowe, prawie 5 miliardów Euro (4,829 miliardów Euro).
Również w przyszłości Wiedeń będzie oferować pomoc dla osób potrzebujących
W roku 2000 zasiłek socjalny otrzymało w Wiedniu 41.700 osób. Cztery lata później już więcej niż 75.700 pobierało zasiłki pomocy socjalnej – jest to wzrost o 82 %. Liczba ta nadal wzrasta, tak jak nadmiernie wzrasta liczba tych osób, które ze względu na swoje niskie dochody (zasiłek dla bezrobotnych, emerytura itd.) otrzymują socjalne zasiłki wyrównujące. Sytuacja ta jest spowodowana rosnącym bezrobociem (szczególnie długo trwającym bezrobociem) jak również zaostrzeniem sytuacji socjalnej na szczeblu federalnym.
Fundusz Socjalny Wiedeń
Za kamień milowy w zarządzaniu publicznymi świadczeniami socjalnymi w Wiedniu uważa się wyodrębnienie większych obszarów jak opieka nad starszymi, pomoc dla osób niepełnosprawnych, bezdomnych w ramach „Funduszu Socjalnego Wiednia“ pod patronatem obecnej radnej miejskiej kierującej resortem zdrowia i pomocy socjalnej Renaty Brauner.
Wraz z powołaniem „Funduszu Socjalny Wiedeń“ oraz wcześniej istniejącym 15-tym wydziałem magistratu stworzone zostały optymalne struktury organizacyjne, które pozwolą zapewnić wysoki standard socjalny w Wiedniu również w latach następnych.
Centra socjalne: nowoczesne punkty usługowe
W przyszłości w Wiedniu zostaną zastąpione dotychczasowe referaty socjalne oraz placówki terenowe równomiernie rozmieszczonymi w terenie centrami socjalnymi. Nowe centra socjalne mają oferować zarówno pomoc materialną jak i osobistą (doradztwo, opieka, praca socjalna).
Obecnie pomocą socjalną objętych jest każdego miesiąca w różnego typu placówkach socjalnych 48.000 osób, to jest 31.500 gospodarstw domowych. Dodatkowo oferowana jest szybka pomoc i informacja o przysługujących prawach dla osób mających problemy finansowe.
Oferta świadczeń Wiedeńskiej Opieki Socjalnej dla Bezdomnych ma na celu społeczną stabilizację tej grupy ludności. Celem jest ponowna integracja na normalnym rynku mieszkaniowym względnie stworzenie specjalnych możliwości stałego pobytu.
Leczenie i opieka nad ludźmi starszymi
Rocznie około 22.000 wiedeńczyków objętych zostaje socjalnymi usługami ambulatoryjnymi. Rodzaj i zakres świadczonych usług uzależniony jest od indywidualnych potrzeb. Poprzez opiekę ambulatoryjną miasto Wiedeń aktywnie wspiera ludzi starszych, aby jak najdłużej mogli przebywać w swoim środowisku i we własnym mieszkaniu.
Centra opieki zdrowotnej i socjalnej
Aby ułatwić zainteresowanym i ich rodzinom dostęp do bogatej oferty usług ambulatoryjnych związanych z pielęgnacją i opieką, miasto Wiedeń prowadzi łącznie osiem centrów opieki zdrowotnej i socjalnej. Rocznie udzielane jest około 30.000 porad oraz informacji, ma miejsce blisko 4,5 miliona świadczeń indywidualnych, począwszy od pomocy domowej poprzez pielęgnację chorych aż do rozwożenia jedzenia.
Centra kompetencyjne z ofertą stacjonarną
Nowy centralny ośrodek usługowy „Przyjęcia do ośrodków mieszkalnych i opiekuńczych” znajdujący się przy ulicy Gugl jest centrum kompetencyjnym oferującym wszystkie usługi stacjonarne miasta Wiednia. Serwis ten zapewnia łatwy dostęp do wszystkich prywatnych i miejskich instytucji opiekuńczych.
Geriatryczne centra pobytu dziennego
Istniejące obecnie ośrodki w liczbie: siedem geriatrycznych centrów pobytu dziennego działających w ramach Funduszu Socjalnego Wiedeń oraz osiem ośrodków finansowanych przez osoby prywatne, stanowią ważną część ogólnej oferty adresowanej do ludzi starszych w Wiedniu, która pozwala im możliwie długo pozostawać w swoim dotychczasowym środowisku. Oprócz tego chodzi o odciążenie
osób z rodziny zajmujących się opieką. Każdego dnia z usług ośrodków dziennego pobytu, należących do Funduszu Socjalny Wiedeń korzysta 350 wiedeńczyków.
Medyczna opieka nad chorym świadczona u niego w domu -nowość
Dyplomowana kadra medyczna i pielęgniarska świadczy opiekę medyczną dla osób chorych i niepełnosprawnych w każdym wieku u nich w domu. Jeżeli lekarz zaordynuje opiekę chorego w domu, jest ona przez 28 dni bezpłatna. Jeżeli jest wymagana dłuższa pomoc medyczna , to nie jest ona refundowana z ubezpieczenia społecznego, lecz oferowana w zróżnicowanych taryfach przy odpowiednich dofinansowaniach z „Funduszu Socjalny Wiedeń“. To nowe rozwiązanie systemowe zapewnia jednakowe kryteria dostępu do pomocy świadczonej w domu chorego, pozwala też zapewnić wysoką jakość świadczonych usług.
Stworzenie perspektyw rozwoju w wieku XXI
Wraz z utworzeniem „Funduszu Socjalny Wiedeń“ stworzono perspektywy rozwoju dla systemu socjalnego, który będzie mógł sprostać wyzwaniom XXI wieku.
Wytyczone cele to między innymi: poprawa zdrowia oraz kultury zdrowotnej ludności. Wsparcie w zaspokajaniu podstawowych potrzeb socjalnych: mieszkania i praca dla potrzebujących ludzi; doradztwo medyczne, psychologiczne oraz socjalne, leczenie i opieka dla potrzebujących; działania prewencyjne mające na celu zapobieganie względnie zmniejszenie tego typu potrzeb; rehabilitacja i integracja grup docelowych. I tak naczelnym celem wiedeńskiej polityki antynarkotykowej jest, aby możliwie najmniejsza grupa konsumowała narkotyki, natomiast w przypadku osób nie dających się od tego odwieść, aby ponosiły one jak najmniejsze szkody.
Centralnym zadaniem „Funduszu Socjalny Wiedeń“, wraz z jego 700 współpracownikami jest poprzez finansowanie działalności około 300 instytucji i stowarzyszeń, zapewnienie wysokiej jakości usług świadczonych przez wiedeński system socjalny oraz jego dalsza rozbudowa.
Julius Tandler został wybrany do Rady Gminnej Miasta Wiednia w 1919 roku.W maju 1919 roku powołano go na urząd podsekretarza stanu i dyrektora Narodowego Urzędu Zdrowia.
W listopadzie 1920 roku odszedł z urzędu zdrowia i przez następne lata jako radny miasta Wiednia kierujący resortem zdrowia z ogromnym zaangażowaniem walczył ze spowodowanymi przez wojnę brakami w sektorze opieki zdrowotnej, przez które szczególnie cierpiały dzieci oraz starał się rozbudować system opieki socjalnej. Tak powstał „Wiedeński System“ opieki społecznej.
Julius Tandler angażował się szczególnie w zwalczanie dużej śmiertelności wśród niemowląt oraz gruźlicy, która ze względu na częstotliwość występowania nazywana była za granicą „wiedeńską chorobą“. W czasie sprawowania urzędu przez Tandlera system udzielania pomocy socjalnej przeszedł ogromna zmianę, od przyznawanej według uznania swego rodzaju łaski, do należącego się każdemu prawa. Prowadzona przez Tandlera polityka socjalna stała się wzorem na całym świecie.
W okresie międzywojennym powstała w Wiedniu sieć przedszkoli i żłobków, poradni dla matek i szkolnych gabinetów dentystycznych – liczba i rodzaj tych instytucji była na owe czasy ewenementem na skalę światową.
Hasło Tandlera „Kto buduje dla dzieci pałace, może rozburzyć więzienia“ do dzisiaj uważane jest w Wiedniu za aktualne w opiece nad młodzieżą. Potwierdza to reforma „Dom 2000“, która postawiła sobie za cel zamknięcie dużych instytucji i przeniesienie z nich dzieci i młodzieży do wspólnych mieszkań oraz stworzenie licznych regionalnych możliwości. W latach 60, zastępca burmistrza, pani Gertrude Fröhlich Sandner nadała nowy kierunek w polityce socjalnej, znany pod nazwą „ wiedeńska droga opieki nad młodzieżą“, który stanowi przejście od polityki opieki nad młodzieżą do polityki socjalnej pomocy dla rodziny.
Aby zwiększyć szanse powrotu dziecka do jego pozytywnie zmienionego środowiska rodzinnego, proponowane jest obecnie wiele profesjonalnie przygotowanych rozwiązań występujących problemów. Na dzień 31 grudnia 2004 roku 1.114 dzieci Wiednia znalazło dom w rodzinach zastępczych w Wiedniu i krajach związkowych. 1.200 dzieci i młodzieży pozostaje pod opieką, mieszkając we wspólnych mieszkaniach lub małych ośrodkach opiekuńczo- wychowawczych. W ciągu całego roku 2004 łącznie 1.255 dzieci i młodzieży zalazło pomoc w tzw . Centrach kryzysowych, z tego 70 % mogło powrócić do swojego swojego pierwotnego otoczenia.
Polityka społeczna po zakończeniu wojny
Powołane przez magistrat w roku 1873 Rady Biednych, których początki sięgają ustawodawstwa cesarza Józefa II, zostały w czasach „ Czerwonego Wiednia“ w roku 1921, przekształcone na Rady Opieki Społecznej, było ich w tym czasie w Wiedniu ponad 6.000. System ten zniszczony został przez narodowy socjalizm. W roku 1945 widziano wyraźnie konieczność możliwie szybkiej odbudowy systemu opieki socjalnej z radami opieki. Biedę wiedeńskiej ludności w powojennej rzeczywistości powiększali jeszcze przybywający uciekinierzy, powracający z wojny żołnierze, oraz ludność z terenów zbombardowanych. Od stycznia 1946 powstało w Wiedniu ponad 4.000 Rad Opieki Społecznej. Sprawdzony system z czasów pierwszej republiki zaczął funkcjonować na nowo. Jesienią 1946 roku otworzono pierwsze 45 Klubów Emeryta, była to doskonalsza forma dawnych ogrzewalni. Obecnie kluby te, równomiernie zlokalizowane w całym Wiedniu, nie mają funkcji doraźnej pomocy materialnej, a stały się nowoczesnymi centrami spotkań dla starszej generacji.
Również pod inne usługi socjalne świadczone przez miasto Wiedeń, jak pomoc domowa, opieka nad chorymi, podwaliny zostały stworzone już w roku 1946. Usługi te zostały w ciągu następnych dziesięcioleci znacząco rozbudowane. Od lat 60 stopniowo wprowadzano usługi dowożenia jedzenia tzw. „jedzenie na kółkach“, sprzątania, prania, regularnych odwiedzin, dokonywania napraw, pomoc dla rodzin, opieka nad dziećmi w domu.
Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu społecznym
Znaczącą zmianę w całym systemie świadczeń socjalnych przyniosła ustawa z roku 1955 o powszechnym ubezpieczeniu społecznym (ASVG). Wiele z świadczonych dotąd przez gminy usług stało się mocą tej ustawy prawem. Nowa sytuacja wymagała zatrudnienia etatowych pracowników, świadczących profesjonalne usługi. 19 listopada 1969 roku Rada Gminy uchwaliła zakończenie działalności Rad Opieki Społecznej, zaczęła się nowa era.
Ustawa ASVG zapewniła socjalne ubezpieczenie wszystkim pracującym.
Wraz z uchwaleniem pierwotnej wersji ustawy ASVG w roku 1955 wykonane zostały trzy ważne zadania: kodyfikacja prawa społecznego, przywrócenie po latach panowania narodowego socjalizmu i okupacji, austriackiego charakteru i stylu oraz szereg ulepszeń w odróżnieniu do istniejącego uprzednio stanu prawnego jak: wolny wybór lekarza, trzynastą pensję oraz dodatek wyrównawczy, dla osób pobierających minimalne świadczenia emerytalne.
Wszystko to sprawiło, że Austria otrzymała jeden z najbardziej postępowych systemów socjalnych wśród krajów OECD: wszyscy podejmujący pracę zarobkową oraz ich rodziny są z małymi wyjątkami ubezpieczeni od następstw nieszczęśliwych wypadków, wyrównanie pomiędzy osobami bezdzietnymi a rodzinami następuje do dnia dzisiejszego przez współubezpieczenie.
Domy starców przekształcono na „ Domy do życia“
Domy starców z lat 50 należało zreformować w trybie pilnym.
Trzeba było znaleźć nowy model. Wzory zaczerpnięto z systemu duńskiego i szwedzkiego, w którym pensjonariusze domów starców otrzymywali własne mieszkania. W roku 1960 zostało utworzone Kuratorium Wiedeńskich Domów Emeryta. W 1997 ośrodki dla emerytów zostały przemianowane na domy mieszkalne dla emerytów. Domy te wyposażono w odpowiednie punkty medyczne, a dawne domy starców zamieniono na domy opieki. Dzięki świadczonym usługom socjalnym starsi ludzie mogą dłużej pozostawać w warunkach domowych.
Miasto Wiedeń jako prekursor w budownictwie komunalnym i socjalnym.Zdanie wypowiedziane przez Karla Seitza „ Kiedy nas już nie będzie, te kamienie przemówią w naszym imieniu“ do dzisiaj nadaje kierunek budownictwu mieszkaniowemu w Wiedniu.
Karl Seitz został burmistrzem Wiednia w roku 1923, również przez ponad 10 lat stał na czele dużego komunalnego projektu ( budynki mieszkalne, szkolnictwo, reformy socjalne), który rozsławił w świecie „Czerwony Wiedeń“.
Do końca wieku XIX, klasa robotnicza mieszkała w będących w prywatnym posiadaniu kamienicach czynszowych, często w niewyobrażalnie złych warunkach.
Aby złagodzić głód mieszkaniowy, na przełomie wieków zaczęły powstawać pierwsze domy dla robotników w formie mieszkań zakładowych, jak np. te zbudowane przez Florisdorfer Lokomotivfabrik ( Fabryka Lokomotyw) oraz firmę Brevillier&Urban oraz ze strony innych kreatywnych fundacji i stowarzyszeń.
21 września 1923 roku Rada Gminna zatwierdziła po raz pierwszy pięcioletni plan budowlany, przewidujący budowę 25.000 mieszkań ze środków podatkowych, aby zapobiec nędzy w przepełnionych mieszkaniach robotniczych.
KarlMarx-Hof
Wybudowanie tych tzw. „super bloków“, z którymi zintegrowane zostały przeznaczone do wspólnego użytku pralnie, przedszkola, poradnie dla matek, biblioteki publiczne, świetlice, warsztaty, sklepy oraz spółdzielnie spożywców, było silnie uwarunkowane politycznie i umożliwiło wybudowanie około 65.000 nowych mieszkań w ciągu tylko jednego dziesięciolecia.
W latach 1934-45 budownictwo mieszkaniowe przeżywa stagnację, poprzez zniszczenia w drugiej wojnie światowej w roku 1945 86.875 mieszkań nie nadawało się do zamieszkania. W 1954 roku położono kamień węgielny pod około 100.000 mieszkań komunalnych, do roku 1958 w większości zakończono odbudowę powojenną. W latach 1945-93 powstało w Wiedniu kolejne 150.000 mieszkań komunalnych.
Dzisiaj buduje się rocznie około 5.000 nowych mieszkań oraz remontuje się tysiące starych. Te podejmowane działania nie tylko poprawiają komfort życia, lecz również stanowią ważny czynnik na rynku pracy: prace budowlane w Wiedniu zapewniają rocznie więcej niż 20.000 miejsc pracy.
W żadnym innym dużym mieście europejskim nie ma tak dużej oferty mieszkaniowej w przeliczeniu na liczbę mieszkańców, dlatego też wysokość czynszów kształtuje się w średniej strefie skali europejskiej. Wraz z wprowadzeniem zapomogi mieszkaniowej uczyniono ważny krok w kierunku zapewnienia społecznej sprawiedliwości. Od tego czasu również rodziny mieszkające w prywatnych domach czynszowych mogą otrzymywać zapomogę mieszkaniową. W sumie 62.000 rodzin otrzymuje w Wiedniu następujące świadczenia: zapomogę mieszkaniową, dofinansowanie dla młodych rodzin lub pożyczkę rekompensującą zainwestowane środki własne.
Największy właściciel mieszkań komunalnych Europy
Spośród około 1,6 miliona mieszkańców Wiednia co czwarty mieszka w mieszkaniu komunalnym. Miasto Wiedeń posiada ogółem około 220.000 mieszkań komunalnych. Jest przez to największym administratorem komunalnym Europy. Rocznie Wiedeń przyznaje około 10.000 mieszkań komunalnych.
Od roku 1994 wybudowano prawie jedną trzecią nowych mieszkań (68.842 mieszkania). Ponad połowa tych komunalnych mieszkań została w latach 1994-2005 wyremontowana i wyposażona zgodnie z obecnie obowiązującymi standardami, przekłada się to na następujące liczby: 2.522 budynki wraz z 122.000 mieszkaniami. Koszty remontowe wyniosły 2.9 miliarda Euro. Łącznie miasto Wiedeń zainwestowało od 1994 roku w nowoczesne budownictwo mieszkaniowe, prawie 5 miliardów Euro (4,829 miliardów Euro).
Również w przyszłości Wiedeń będzie oferować pomoc dla osób potrzebujących
W roku 2000 zasiłek socjalny otrzymało w Wiedniu 41.700 osób. Cztery lata później już więcej niż 75.700 pobierało zasiłki pomocy socjalnej – jest to wzrost o 82 %. Liczba ta nadal wzrasta, tak jak nadmiernie wzrasta liczba tych osób, które ze względu na swoje niskie dochody (zasiłek dla bezrobotnych, emerytura itd.) otrzymują socjalne zasiłki wyrównujące. Sytuacja ta jest spowodowana rosnącym bezrobociem (szczególnie długo trwającym bezrobociem) jak również zaostrzeniem sytuacji socjalnej na szczeblu federalnym.
Fundusz Socjalny Wiedeń
Za kamień milowy w zarządzaniu publicznymi świadczeniami socjalnymi w Wiedniu uważa się wyodrębnienie większych obszarów jak opieka nad starszymi, pomoc dla osób niepełnosprawnych, bezdomnych w ramach „Funduszu Socjalnego Wiednia“ pod patronatem obecnej radnej miejskiej kierującej resortem zdrowia i pomocy socjalnej Renaty Brauner.
Wraz z powołaniem „Funduszu Socjalny Wiedeń“ oraz wcześniej istniejącym 15-tym wydziałem magistratu stworzone zostały optymalne struktury organizacyjne, które pozwolą zapewnić wysoki standard socjalny w Wiedniu również w latach następnych.
Centra socjalne: nowoczesne punkty usługowe
W przyszłości w Wiedniu zostaną zastąpione dotychczasowe referaty socjalne oraz placówki terenowe równomiernie rozmieszczonymi w terenie centrami socjalnymi. Nowe centra socjalne mają oferować zarówno pomoc materialną jak i osobistą (doradztwo, opieka, praca socjalna).
Obecnie pomocą socjalną objętych jest każdego miesiąca w różnego typu placówkach socjalnych 48.000 osób, to jest 31.500 gospodarstw domowych. Dodatkowo oferowana jest szybka pomoc i informacja o przysługujących prawach dla osób mających problemy finansowe.
Oferta świadczeń Wiedeńskiej Opieki Socjalnej dla Bezdomnych ma na celu społeczną stabilizację tej grupy ludności. Celem jest ponowna integracja na normalnym rynku mieszkaniowym względnie stworzenie specjalnych możliwości stałego pobytu.
Leczenie i opieka nad ludźmi starszymi
Rocznie około 22.000 wiedeńczyków objętych zostaje socjalnymi usługami ambulatoryjnymi. Rodzaj i zakres świadczonych usług uzależniony jest od indywidualnych potrzeb. Poprzez opiekę ambulatoryjną miasto Wiedeń aktywnie wspiera ludzi starszych, aby jak najdłużej mogli przebywać w swoim środowisku i we własnym mieszkaniu.
Centra opieki zdrowotnej i socjalnej
Aby ułatwić zainteresowanym i ich rodzinom dostęp do bogatej oferty usług ambulatoryjnych związanych z pielęgnacją i opieką, miasto Wiedeń prowadzi łącznie osiem centrów opieki zdrowotnej i socjalnej. Rocznie udzielane jest około 30.000 porad oraz informacji, ma miejsce blisko 4,5 miliona świadczeń indywidualnych, począwszy od pomocy domowej poprzez pielęgnację chorych aż do rozwożenia jedzenia.
Centra kompetencyjne z ofertą stacjonarną
Nowy centralny ośrodek usługowy „Przyjęcia do ośrodków mieszkalnych i opiekuńczych” znajdujący się przy ulicy Gugl jest centrum kompetencyjnym oferującym wszystkie usługi stacjonarne miasta Wiednia. Serwis ten zapewnia łatwy dostęp do wszystkich prywatnych i miejskich instytucji opiekuńczych.
Geriatryczne centra pobytu dziennego
Istniejące obecnie ośrodki w liczbie: siedem geriatrycznych centrów pobytu dziennego działających w ramach Funduszu Socjalnego Wiedeń oraz osiem ośrodków finansowanych przez osoby prywatne, stanowią ważną część ogólnej oferty adresowanej do ludzi starszych w Wiedniu, która pozwala im możliwie długo pozostawać w swoim dotychczasowym środowisku. Oprócz tego chodzi o odciążenie
osób z rodziny zajmujących się opieką. Każdego dnia z usług ośrodków dziennego pobytu, należących do Funduszu Socjalny Wiedeń korzysta 350 wiedeńczyków.
Medyczna opieka nad chorym świadczona u niego w domu -nowość
Dyplomowana kadra medyczna i pielęgniarska świadczy opiekę medyczną dla osób chorych i niepełnosprawnych w każdym wieku u nich w domu. Jeżeli lekarz zaordynuje opiekę chorego w domu, jest ona przez 28 dni bezpłatna. Jeżeli jest wymagana dłuższa pomoc medyczna , to nie jest ona refundowana z ubezpieczenia społecznego, lecz oferowana w zróżnicowanych taryfach przy odpowiednich dofinansowaniach z „Funduszu Socjalny Wiedeń“. To nowe rozwiązanie systemowe zapewnia jednakowe kryteria dostępu do pomocy świadczonej w domu chorego, pozwala też zapewnić wysoką jakość świadczonych usług.
Stworzenie perspektyw rozwoju w wieku XXI
Wraz z utworzeniem „Funduszu Socjalny Wiedeń“ stworzono perspektywy rozwoju dla systemu socjalnego, który będzie mógł sprostać wyzwaniom XXI wieku.
Wytyczone cele to między innymi: poprawa zdrowia oraz kultury zdrowotnej ludności. Wsparcie w zaspokajaniu podstawowych potrzeb socjalnych: mieszkania i praca dla potrzebujących ludzi; doradztwo medyczne, psychologiczne oraz socjalne, leczenie i opieka dla potrzebujących; działania prewencyjne mające na celu zapobieganie względnie zmniejszenie tego typu potrzeb; rehabilitacja i integracja grup docelowych. I tak naczelnym celem wiedeńskiej polityki antynarkotykowej jest, aby możliwie najmniejsza grupa konsumowała narkotyki, natomiast w przypadku osób nie dających się od tego odwieść, aby ponosiły one jak najmniejsze szkody.
Centralnym zadaniem „Funduszu Socjalny Wiedeń“, wraz z jego 700 współpracownikami jest poprzez finansowanie działalności około 300 instytucji i stowarzyszeń, zapewnienie wysokiej jakości usług świadczonych przez wiedeński system socjalny oraz jego dalsza rozbudowa.”
Źródło – http://www.wieninternational.at/de/node/3567
.
– http://interia360.pl/moim-zdaniem/artykul/odsunieci-poza-nawias-normalnosci,47526
– http://m.wyborcza.pl/wyborcza/1,105402,10105541,Hotel__A_potem_na_bruk_.html
„…od polityki opieki nad młodzieżą do polityki socjalnej pomocy dla rodziny.” – to jest właściwe podejście.
Rodzina, która otrzyma wsparcie, nawet w trudnej sytuacji ma szanse wywiązać się ze swoich obowiązków rodzicielskich, wobec seniorów a także w przypadkach konieczności sprawowania opieki ciągłej np. nad dzieckiem niepełnosprawnym a z czasem dorosłą osobą niepełnosprawną.
Rodzina, której zapewnia się podstawowe dobro – dach nad głową, ma o wiele większe szanse na normalne życie, pracę, posiadanie dzieci, niż młodzi ludzie w Polsce – na dzień dobry bezrobocie, jakieś dorywcze prace na „śmieciowe” umowy, zarobki nieadekwatne do kosztów utrzymania, brak zdolności kredytowej. O dzieciach w tej sytuacji nie ma mowy. Wreszcie, po latach, część osiąga zdolność kredytową i podpisuje cyrograf na 30 -40 lat. Teraz przychodzi czas na modlitwy matek i budzenie się po nocach, czy deweloper wybuduje, czy nie okradnie. Uff… mieszkają! Ale zaczyna się horror pt. „nie mogę stracić pracy” i drugi: „nie stać nas na dziecko”.
Aby banki rosły w siłę a prezesi żyli dostatniej! Hurrra!
Druga sprawa to eksmisje na bruk. Władze spieszą się, żeby wykorzystać możliwości i posłać ludzi na ulicę. Podobno rząd pilnie pracuje nad zmianą prawa. Może i pilnie, ale czemu tak późno, skoro wyrok Trybunału znany jest od 4 list. Ub. roku???
2010-11-24
„Eksmisja stanie się skuteczniejsza. Trybunał Konstytucyjny zakwestionował przepisy kodeksu postępowania cywilnego” http://www.razemztoba.pl/index.php?NS=srodek&nrartyk=6213