Za Odzyskaniem Demokracji i Praw Socjalnych!

.

„…Nasze początki

1. W ubiegłym roku JSC sporządziła diagnozę kryzysu. Podkreślono jego systemowy charakter: finansowy, gospodarczy, społeczny, ekologiczny i polityczny. Kryzys ten ukazuje porażkę obecnego modelu rozwoju i stosowania neoliberalizmu w praktyce na przestrzeni dwóch dziesięcioleci. JSC poddała krytyce również neoliberalny charakter reakcji rządów na kryzys. Protesty w Europie (np. 29/09/2010) nie były dotąd w stanie odwrócić równowagi sił. Chcemy więc kontynuować budowę nowej równowagi sił wszelkimi dostępnymi środkami i w koalicji ze wszystkimi siłami społecznymi: związkami zawodowymi, ruchami społecznymi, środowiskami naukowymi, przedstawicielami partii politycznych.

Nasze diagnozy dzisiaj

2. W zeszłym roku doświadczyliśmy przyśpieszenia kryzysu w Europie. Mnożą się europejskie szczyty, które są całkowicie niezdolne do osiągnięcia zamierzonych celów (podkreślenie TS), a w szczególności „do przywrócenia zaufania rynków finansowych” i rozwiązania kryzysu w strefie Euro. Nadchodzi drugi kryzys sektora bankowego w Europie; polityka oszczędności prowadzona wspólnie we wszystkich krajach UE wywołuje nieuniknioną recesję, a w Grecji i innych krajach prowadzi nawet do depresji. Dług publiczny, bezrobocie, ubóstwo i nierówności rosną w alarmującym tempie.

3. Zamiast uznać na podstawie tych doświadczeń, że polityka oszczędności jest destrukcyjna społecznie i samobójcza ekonomicznie, przywódcy europejscy uważają, że polityka oszczędności jest realizowana w niewystarczającym stopniu. Od minionego roku pracują oni nad projektem „ładu gospodarczego”, wykazując się bezprecedensową aktywnością. Kolejne rozwiązania proponowane przez europejskich przywódców zaostrzają jeszcze bardziej politykę oszczędności i czynią ją bardziej nieodwracalną. Po dyskretnym przyjęciu „sześciopaku”( „Six Pack”), wprowadzającym zasadę odwróconej większości i „złotej reguły”, część postanowień „dwupaku” została przyjęta w największej tajemnicy. Dwa niebezpieczne, wzajemnie powiązane traktaty są w trakcie ratyfikacji (Traktat o europejskim mechanizmie stabilizacyjnym i Pakt fiskalny ). Przyjęte lub czekające na przyjęcie zasady fiskalne są jeszcze bardziej rygorystyczne. Zdaniem Pani Merkel, „celem fiskalnym Paktu jest wpisanie mechanizmu hamowania długu do ustawodawstw krajowych. Hamulce te będą moc wiążącą i obowiązującą wiecznie! „. Szef Komisji Europejskiej J.M. Barroso mówi o „Cichej rewolucji”.

4. Przyśpieszenie Europejskiej Agendy ujawnia zmianę charakteru kryzysu. Komisja Europejska i Rada UE wykorzystują szok wywołany przez „kryzys suwerennego długu” do zredefiniowania gospodarki europejskiej zgodnie z radykalnie monetarystyczną i neoliberalną wizją wspieraną przez EBC. Zgodnie z tą wizją, dźwignie gospodarki (monetarna, fiskalna, dotycząca zatrudnienia) powinny znajdować się jak najdalej poza zasięgiem parlamentów i obywateli, których z góry uznaje się za niezdolnych do dokonywania dobrych wyborów. W przeciwieństwie do samej idei demokratycznej, promowane są rządy sprawowane przez technokratów (EBC, Komisja Europejska, MFW itd.) oraz ślepe wprowadzanie antyspołecznych zasad (Pakt stabilizacyjny, gospodarczy, Złota reguła, ESM itp.). Przy pomocy „ładu gospodarczego”, neoliberałowie są o krok od zrealizowania ich marzenia: polityki gospodarczej zakotwiczonej w Konstytucji oraz podporządkowanej logice rynku i interesom wielkich udziałowców. W tym kontekście Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który już wcześniej podporządkowywał prawa pracownicze zasadom „wolności gospodarczej”, odgrywa coraz istotniejszą rolę, stając się najwyższym sędzią polityki fiskalnej państw członkowskich.

5. Zaobserwowane tutaj zmiany wynikają z tego, że władza gospodarcza ponadnarodowych lub wielonarodowych korporacji jest ściśle powiązane z finansową i polityczną władzą instytucji europejskich i rządów krajowych. Ogrywają one wiodącą rolę w niszczeniu praw społecznych i pracowniczych (umów zbiorowych, praw związkowych, warunków pracy itd.), w spadku płac realnych i ich udziału w PKB (z nową kontrolą jednostkowego kosztu wynagrodzenia w „Ładzie gospodarczym”) oraz w prekaryzacji pracy (praca w cyklu dziennym, zalew umów tymczasowych, fałszywe samozatrudnienie itp.)

6. Polityka oszczędności, niszcząc usługi publiczne, uderza szczególnie mocno w określone grupy obywateli: kobiety, młodzież, imigrantów.

1. Kobiety – zatrudnione w sektorach najbardziej dotkniętych prekariatem i wykonujące większość pracy w zakresie społecznej reprodukcji, która jest transferowana przy pomocy polityki oszczędności ze sfery usług socjalnych do sfery gospodarstw domowych;

2. Młodzież – dotknięta wysokim poziomem bezrobocia;

3. Imigranci – narażeni na rasizm i represje oraz utratę praw człowieka i praw pracowniczych.

7. W naszej historycznej walce o demokrację od szeregu lat mamy do czynienia z koncentracją i konfiskatą władzy. Wydarzenia ostatnich dwóch lat przyśpieszyły zmiany w kierunku oligarchii, łącznie z nominacjami technokratów z sektora bankowego na stanowiska szefów rządu. Jesteśmy za jednością europejskich narodów. Tymczasem widzimy, że projekt UE jest zdominowany przez niewielką grupę krajowych i europejskich przywódców, działających w imieniu elit finansowych i gospodarczych. Potępiamy zorganizowaną korupcję i świadomą bezczynność rządów wobec nadużyć i rajów podatkowych. Europa zmierza ku bankructwu, sprzyjając odradzaniu się ksenofobicznych nacjonalizmów i zabójczemu dla wolności ustawodawstwu.
Co robić? Nasze rozwiązania alternatywne

8. JSC żąda wstrzymania polityki oszczędności – wręcz przeciwnie, prawa socjalne i usługi publiczne muszą stać się fundamentem modelu rozwoju – i innego podejścia do problemu zadłużenia. Przyjęcie polityki oszczędności w czasie wielkiego kryzysu gospodarczego jest najgorszym wyborem politycznym. Powoduje ona ogromne cierpienia społeczne, nie dając żadnych odpowiedzi na problemy gospodarcze, które spowodowały kryzys.

9. Uważamy, że zasada spłaty zadłużenia musi zostać zakwestionowana jako taka. W żadnym przypadku nie może ona być stawiana ponad suwerenność państw, dobrostan społeczeństw czy ochronę środowiska, jak to ma obecnie miejsce w przypadku krajów podporządkowanych dyktatowi Trojki (EBC, Komisja Europejska, MFW) i Rady UE. Wzywamy wszystkie kraje europejskie do przeprowadzenia audytu długu publicznego pod kontrolą obywateli w celu oceny tej części zadłużenia, które jest bezprawna i której zwrot z odsetkami nie powinien obciążać obywateli. Żądamy, by w najbardziej zadłużonych krajach europejskich zatrzymać najpierw krwotok obsługi długu z możliwością zawieszenia jego spłaty lub zastosowania innego rozwiązania w interesie społeczeństwa.

10. Problem długu stawia z jeszcze większą ostrością kwestie podatkowe. Żądamy zharmonizowanej europejskiej strategii podatkowej na korzyść obywateli: zwiększania podatków od osób prawnych oraz podatków od wysokich dochodów; podatku od wielkich fortun; opodatkowania wszystkich transakcji finansowych w celu zwiększenia dochodów i zahamowania spekulacji; skoordynowanego zwalczania nadużyć finansowych i ucieczek przed opodatkowaniem.

11. Polityka pieniężna powinna odgrywać podstawową rolę w ochronie państwa przed szantażem rynków finansowych oraz agencji ratingowych. Status i misja EBC muszą zostać zweryfikowane. Wsparcie na rzecz zatrudnienia i inwestycji (w szczególności, inwestycji niezbędnych do tranzycji ekologicznej i ochrony socjalnej), skuteczna kontrola podmiotów finansowych, ochrona państw przed spekulacją finansową… muszą zostać włączone do zadań EBC na takiej samej zasadzie, jak sprawa stabilności cen. EBC i narodowe banki centralne powinny mieć możliwość udzielania kredytów państwom pod europejską demokratyczną kontrolą[1]. Niezależność EBC musi zostać zakwestionowana. Natychmiastowe działania EBC muszą być zorientowane na tworzenie wartościowego zatrudnienia i usług publicznych.

12.Negocjacje zbiorowe są centralnym elementem demokracji. Od dwóch dziesięcioleci obserwujemy demontaż systemu negocjacji i działań zbiorowych. Dogmat konkurencyjności popycha wszystkie państwa do ograniczania praw socjalnych i związkowych, do redukowania wolności negocjacji i działań zbiorowych. Szantaż wywierany na zatrudnienie, którego używają i nadużywają międzynarodowe korporacje, by zmusić pracowników do zaakceptowania ograniczenia ich praw i pogarszających się warunków pracy, nie może być dłużej tolerowany! Żądamy zharmonizowania praw socjalnych na najwyższym występującym w UE poziomie we wszystkich krajach europejskich. Kraje, które akumulują nadwyżki w handlu poprzez politykę dumpingu społecznego muszą zostać przywołane do porządku.

13. Historycznie część dobrobytu Europy opiera się na wykorzystaniu bogactwa i pracy pozostałej części świata, zwłaszcza krajów Południa. Polityka handlowa UE przyczynia się do utrzymania tej eksploatacji. Istnieje możliwość zdefiniowania innego mandatu dla polityki handlu zagranicznego. Będziemy wspierać tworzący się sojusz do osiągnięcia tego celu i będziemy sprzeciwiać się obecnie negocjowanym porozumieniom o wolnym handlu, które są korzystne wyłącznie dla wielkiego biznesu, a nie dla społeczeństw Południa czy Europy.

14. Żądamy nowego modelu rozwoju ekologicznego, przemysłowego, społecznego i demokratycznego…” Więcej – http://www.efi.org.pl/start

‚

WordPress wyszukał:

• Wspólna deklaracja na rzecz emancypacji, laickości i demokracji
• Der Spiegel nt sytuacji w Grecji
• Publikatory o Diecie Optymalnej
• Balcerowicz: Niech pani nie używa języka nienawiści
• Niemoralna propozycja
• Żeby komuś dać, trzeba komuś zabrać?
• Partia Razem – propozycje
• Cel: przetrwanie biologiczne
• Otyłość, dyskopatia, zwyrodnienie stawów, depresja, liszaj
• Zmiłuj się nad nimi