Rządzący z syndromem Scarlett O’Hary

Wypowiedzi ekspertki PKPP Lewiatan, specjalistki rynku pracy Moniki Zakrzewskiej – http://gazetapraca.pl/gazetapraca/1,91736,9774590,Mlodzi_z_syndromem_Scarlett_O_Hary.html byłyby zabawne, gdyby nie były przygnębiające. Zabawne dla obserwtora z zewnątrz, który stoi z boku na tyle daleko, by skutki tego rodzaju rozumowania nie mogły obserwatora dosięgnąć. Może Lewiatan ma tak daleko do rynku, że aż go nie widzi? Lewiatan – pracodawca, bo jego pracownik takich opinii na własną rękę nie snuje przecież i to jeszcze w wysokonakładowej gazecie. Może jednak być i tak, że Lewiatan chce jak najdłużej utrzymać obecne status quo dla jakichś, czyichś ale i ich interesów, bo PKPP Lewiatan to organizacja zrzeszająca przedsiębiorców. Najpierwsze co przychodzi na myśl to interes przedsiębiorcy – inwestora, któremu każda złotówka więcej wydana na wynagrodzenia pracowników pomniejsza zysk, który on wywozi za granicę. On może funkcjonować na krótką metę i skutkiem tego nie dbać by tutejszy rynek się rozwijał. Przeciwnie: im słabszy (mniejszy, płytszy) rynek wewnętrzy tym dla kapitału zagranicznego lepszy, bo pokorniejszy. Pamiętam jak na konferencji z udziałem firmy RICOH jej przedstawiciele, Japończycy, mówili że w Polsce chcą mieć 9 % rynku i maaają, tym samym odrzucając propozycje polskich dealerów, by swój sprzęt RICOH dużo więcej tutaj reklamował.

Przygnębiające, bo na powodzeniu PKPP Lewiatan świat się nie kończy. My jesteśmy biedni – http://www.stachurska.eu/?p=3189 , aż 24 milionów podatników spośród ich ogółu, czyli 25 milionow, osiągnęło dochody niższe niż 3000 zł netto, a najczęściej osiągana płaca netto to 1530 złotych. Proszę spojrzeć na te kwoty z perspektywy (linki w ostatnim akapicie) minimów: socjalnego i egzystencji. Przykro wiedzieć, że się nie rozumie że Polskę w kleszczach biedy, na którą i brak miejsc pracy się składa, trzymają za niskie wynagrodzenia – www.stachurska.eu/?p=3176 .

Przedsiębiorcy, szczególnie ci mali (mikroprzedsiębiorstwa, ale i przedsiębiorstwa małe) nie rozumieją, że ich interes nie jest identyczny z interesem kapiału zagranicznego. Tym firmom, które operują na krajowym rynku jedynie, albo głównie, musi zależeć na wielkości rynku, czyli jego zasobności. W przeciwnym razie dowiedzą się bolesnej prawdy, że siedzą na tej samej równi pochyłej co ich pracownicy. Jeśli pracowników nie stać na kupowanie produkowanych przez nich towarów i usług to oni, przedsiębiorcy, muszą zbankrutować. Kwestia czasu. Czy ktoś wie ile firm od 1989 roku zbankrutowało? Media milczą… A przecież mogłyby poprosić GUS o zestawienie na ten temat uwzględniające np dodatkowo w poszczególnych latach najniższe wynagrodzenie oraz wynagrodzenie średnie, i jeszcze najwyższe wynagrodzenie w analogiczym okresie, żebyśmy mogli zobaczyć jak rozwarstwienie społeczne się ma do bakructw na rynku. Przedsiębiorcy zaś powinni sobie tabele minimów egzystencji i socjalnego przytwierdzić do stołu na stałe i nie przestawać ich oglądać, bo tam jest zapisana wielkość popytu na ich produkcje. Dane z tabel – oczywiście – trzeba pomniejszyć o spłaty rat pożyczek i kredytów od chwilówek poczynając, bo dziwnym trafem te tabele tego tytułu nie uwzględzniają.

Rządzący nie mogą na ten temat wiedzieć mniej ode mnie… Jednak z jakiegoś powodu odkładają myślenie na ten temat na potem. Nic ich nie goni, a mogłoby gdyby spojrzeli szerzej na – www.stachurska.eu/?p=2712 ! Każdy chce żyć. Nie wykluczajmy się!

‚

WordPress wyszukał:

• Pokolenie 1386
• „Gazeta Wyborcza” straszy Palikota Ikonowiczem
• My nie Niemcy
• Popierajcie Tuska czynem, umierajcie przed terminem!
• Parada blagierów
• Czy komuniści jedzą dzieci
• Czy Polacy potrafią się jeszcze zbuntować?
• Ile za pracę?
• Zatkać dziurę milionerami
• Już umiera ta kraina